یكی از نكات مهم در خصوص آوازهای شادمانی بختیاری ها، كاربرد گستره واژه “گل” می باشد. ترانه های بسیاری با این واژه و تركیبات مشتق از آن وجود دارند كه همگی حكایت از علاقه این مردم به گل می كند. در بسیاری موارد توصیف یار نیز با استفاده از واژه گل صورت می پذیرد. شاید در یك نگاه گذرا به فرهنگ های قومی ایران، رتبه اول توجه به گل در ادبیات عامه، از آن بختیاری ها باشد. برای نمونه می توان به این واژگان در فرهنگ بختیاری اشاره كرد: گل، گلمی، آهای گل، آهای گلی، یارم ای گل، گلم ای گل، گلی گلی، دی گل، های گلمی، گل گلبند حنا و … آهای گلی (Ahay goley): جزو ناب ترین آوازهای بختیاری می باشد و در تمام مناطق بختیاری نشین رواج دارد. مضمون اشعار بیشتر در وصف عروس و داماد است و نام عروس و داماد و فامیل هایشان در متن اشعار گنجانده می شود كه این بستگی به مجری آواز دارد. اگر از فامیل های عروس باشد، علاوه بر نام عروس وداماد بیشتر از نام فامیل های عروس یاد می كند و اگر مجری از فامیل های داماد باشد، بیشتر طرف فامیل های داماد را می گیرد. “آهای گلی” شكل های مختلف با عنوان هایی نظیر “آهای گل” ، “یارم ای گلی” ، “گلی گلی” و “گلم ای گل” دارد كه همگی در ریتم شش هشتم مشتركند و تنها ملودی هایشان از منطقه ای به منطقه دیگر تفاوت دارد. آوازها كاملاً بداهه هستند و توسط زنانی كه به “بیت خوان” معروفند، اجرا می شوند. تعداد این زنان خنیاگر در هر طایفه ای زیاد است و بنابراین در یك جشن عروسی به نوبت آواز می خوانند. جمعیت حاضر نیز در پایان هر بند آوازی به صورت موسیقایی عبارت “آهای گل” را در پاسخ به آواز تكخوان، م ی خوانند.