از دیگر آیین های همیاری در كشاورزی، “خرمه بهره” (خرمن بهره) است. كشاورزان بختیاری وقتی كه كار كشاورزی را به اتمام رسانده و مشغول “جوال گرفتن غله ها” می شدند، به كودكانی كه در خرمن حاضر می شدند مقداری غله به عنوان خرمن بهره می دادند؛ به این طریق كودكان انگیزه بیشتری می یافتند تا با حضور در محل خرمن با آئین های كشاورزی آشنا شوند. طبیعی است كه شرایط اقلیمی و طبیعی منطقه بختیاری، بر كلیه شئون كشاورزی و دامداری و زندگی اقتصادی افراد مؤثر بود و افراد با توجه به روند زندگی، كارها را در میان خود تقسیم می كردند؛ به این ترتیب علاوه بر انجام كارها موجبات تحكیم پیوند و برادری را فراهم می كردند. سبب اصلی این كارها، باور مردمان بختیاری است كه بر این باور بودند كه «همكاری و برادری و صداقت باعث افزون شدن روزی است».روز خرمن كوبی شور و نشاطی بس فراوان در دل بچه ها پدید می آمد و سر از پا نمی شناختند و سطل به دست و گونی به دست و گاهی هم آشپال به دست! چشم به راه پایان یافتن كوفته شدن خرمن بودندو سپس با گرفتن سهم ناچیز خود بلافاصله روانه بقالی می شدند و خاطره ای خوش برایشان به یادگار می ماند. اما همین سهم ناچیز از “خرمن بهره” اثرات بسیاری روی كودكان داشت،به عنوان نمونه روحیه قناعت از همان اوان كودكی در بچه ها تقویت می شد،چون هیچ كودكی یك گونی یا چند گونی گندم به عنوان “خرمن بهره” نمی خواست(شاید به ندرت) بلكه به همان یك سطل و ته گونی و نصف آشپال و خریدن چند بیسكویت فله ای(یادش بخیر!) قانع بود.اما آیا آیا كودكان امروزی این قناعت را دارند؟!! یكی دیگر از اثرات گرفتن “خرمن بهره” تشویق و ترغیب كودكان به درو گر شدن در سال های بزرگسالی بود،ابرای همین بیشتر كسانی كارهایی مانند دروگری را در روستا تجربه كرده اند در آینده كمتر مقابل مشكلات زندگی زانو زده اند سپاس خدای را كه ما نیز توانستیم “خرمن بهره”بگیریم.