در عصر عاشورا مراسم عزاداری ویژه ای برگزار می شود كه به آن “چك چكو” می گویند.این رسم در حقیقت شكلی نمادین از اتفاقی بود كه بنا بر روایات پاره ای از مورخین، در عصر عاشورا، پس از شهادت سرور آزادگان و یارانش افتاده بود.و این پیشامد، همانا سنگ باران كردن پیكرهای شهدا و خیام حرم امام حسین توسط لشكریان یزید بود.مردم بر این باورند كه در آن عهد سر امام حسین را به دروازه ی شام آویزان كرده و بچه های شام می آمدند و بر سر مبارك آن حضرت سنگ می زدند. تعبیر دیگری كه از این مراسم كرده اند این كه:لشكریان یزید پس از همه ی كشت و كشتارها، با اسب بر جنازه های شهدا تاختند و این صدا یادآورسم كوبی اسبان اشقیا بر اجساد اولیاست.باور دیگر این كه:لشكریان یزید پس از به شهادت رساندن امام حسین(ع) و یاران باوفایش، بسیار افسرده و سست اراده شدند.عمر سعد برای این كه روحیه ی یاس بر سربازانش غالب نشود، دستور می دهد تا رقص و پایكوبی كنند وشادی بنمایند.آهنگین بودن و حركات موزون این مراسم به نوعی تداعی كننده ی آن واقعه است.و یا این تعبیر كه واژه ی “چك چك” از صدای برخورد شمشیر ها (چكاچك) گرفته شده است. “چك چكو” در واقع نوعی تعزیه و نمایش سنگ پرانی است.زیرا عزاداران با برداشتن دو سنگ(البته امروزه از دو قطعه چوب تراش خورده استفاده می گنند.) و بر اساس آهنگ گفتار مرثیه خوان،دست ها را بالای سر برده و دو بار _بافاصله ی زمانی كم و پشت سر هم_ سنگ ها را به هم می زنند،سپس دولا می شوند و سنگ ها را در میان پاها، دو بار دیگر با همان ریتم قبلی به هم می زنند و پس از آن قد راست می كنند و روی یك پاشنه ی پا می چرخند و یك قدم به جلو می گذارند و در قدم بعدی، بی درنگ سنگ ها را بالای سر برده وهمان حركات قبلی را تكرار می كنند.عزاداران در یك ردیف و با فاصله ی یك قدم از یكدیگر به صورت قوسی قرار می گیرند و می چرخند و مرثیه خوان در مركز دایره می ایستد. به تدریج بر تعداد سوگواران افزوده می شود و قوس بزرگ و بزرگتر می گردد تا به صورت دایره ای در می آید.