علامه دهخدا در لغت نامه معروف خود در مقابل لغت پینوند اینچنین مینویسد:
پینوند. [ ن َ وَ ] دهی جزء دهستان عمارلو بخش رودبار شهرستان رشت . واقع در جنوب خاوری رودبار ودر۹هزارگزی باخترشوئیل،كوهستانی،سردسیر،دارای ۲۱۰ تن سكنه،آب آن ازچشمه،محصول آنجا غلات،شغل اهالی آنجا زراعت وكسب وشالی بافی،راه آن مالرو وصعب العبور است.
و اما میدانیم كه علامه دهخدا این نوشته ها را حدودا۶۰ سال پیش به رشته تحریر در آورده است،درآنزمان هنوزفندق محصول اصلی نه تنها پینوند بلكه دیگر روستاهای اطراف نیز نبود،راه مالرو بود وشالی بافی یكی از مشاغل اصلی،درحال حاضر راه خاكی وماشین رو است و آب لوله كشی و سكنه درتابستان تقریبا ۴برابر آنزمان،شایدتعداد خانه های العان با تعداد سكنه آنزمان برابری كند،
اگر بخواهیم حیات وچگونگی توسعه پینوند رابررسی كنیم میتوانیم آن را به دو بخش تقسیم كنیم.
بخش اول:قبل از زلزله سال ۱۳۶۸ (زلزله معروف به زلزله رودبار)
بخش دوم:بعد از زلزله سال۱۳۶۸
ابتدا به بررسی بخش اول میپردازیم:بعد ازچندسال ازگذشت مهاجرت كردهای ساكن قوچان(كه خود داستانی مفصل وپیچیده دارد) به منجیل و رودبار آنها با كمبود اراضی برای كشاورزی ودامپروری مواجه شدند وبناچار به كوهپایه های البرز پناه برده ودر آن سكنی گزیدند،این پیشروی ادامه داشت ودرغالب این پیشروی بود كه روستاهای بزرگی مانند كلیشم و جیرنده،پیركوه و غیره كه بعض ازآنها درحال حاضر به دهستان وشهر تبدیل شده اندپدید آمدندآخرین نقطه این پیشرویها را میتوان پینوند دانست سرزمینی در دل اشكورات(اشكورعلیا)
درواقع پینوند را میتوان نقطه تلاقی عمارلو واشكور دانست،سرزمینی ناب كه مطمئنا قبل از ورود اكرادكرمانج(كرمانج یا كرمانژ همان كردهای تبعیدی از قوچان) این سرزمین خالی از سكنه نبوده است،وبرای آن چندین وچند دلیل میتوان آورد،دشتی نسبتا وسیع با شیب ملایم وخاكی حاصلخیز وچندین چشمه پرآب نمیتوانسته تا آن موقع دست نخورده باشد در حالی كه روستاههای اطراف چنین موقعیتی ندارند
مرحوم محمد امینی پینوندی كه روزگار سختی راگذراند و در جوانی ازدنیا رفت دریكی از شعرهایش زادگاهش پینوند را اینگونه توصیف میكند.
پینوند روستای من
درنگاه من
تصویر ییلاقی خانه هاست
كاروآدم
زمین وضجه
وگاه بوسه ای
سرشار ازنمك وفندق!
چیزی می نویسم برای تو
برای دو چشم نیلی ات
چیزی،شعری
برای قلبم
كه سرشارازطپش است ازكوه وجنگل وگندمزار
