روستای باباولی

روستای باباولی در دهكده ای حدود چهاركیلومتری دیلمان كه پل ارتباطی روستاهای همجوار میباشد قراردارد. گرچه در ارتفاع بسیار بالایی از سطح دریا قرار دارد ولی نسبت به روستاهای دیگر دیلمان، در ارتفاع پایین تری واقع شده و عبور رودخانه چاك رود از كنار این روستا ضمن اینكه زیبایی خاصی به آن داده است و ایجاد بستری سبز از درختان گردوی بسیار بزرگ كه حتی قدمت تاریخی و بزرگی آنها زبانزد عام و خاص بوده و است،وجود آب و هوای گرمتر نسبت به روستاهای همجوار،این روستا را از دیگر روستاها متمایز كرده است و اگر هم كسانی این روستا را به چشم خریدار نگاه میكردند این روستا پل ارتباطی از طرفی به آسیابر – رودبار و از طرفی به عین شیخ،ملومه و حتی جاده كنار رودخانه به روستای پیركوه و ییلاق اشكورات و از طرفی به روستاهای گیسل و تاریك دره و كلیشم منتهی میشد و ارزش واقعی دیلمان را به مراتب بهتر نمایان میكرد.این شهر بلند آوازه دیلمان، شاید به دلیل جاده پیركوه و ارتباط بیراهه آن مسیر به اسپیلی شهر دیلمان را در سكوت نمیبرد و بی روح نمیكرد.
وجود مناظر زیبا و چشم انداز زیبا و واقعا دیدنی به این روستا آنچنان زیبایی می بخشد كه بیشترین توریست را نسبت به تمام روستا های دیلمان به خود جذب كرده است بی پرده بگوییم وجود چشم انداز بسیار وحشی و طبیعت كاملا كوهستانی تمام پنجره های ویلاهای شهر پر آوازه اسپیلی را به سوی خود گشوده است.
هرچه قدر از طبیعت زیبا و دیدنی این روستا بنویسیم شاید این قلم توان اداء حق آن را ننموده است ولی شما میتوانید یك روز سیزده بدر را به رودخانه كناره های روستا قدم بزنید تا جلوه و زیبایی آن را در اول اردیبهشت تجسم كنید و حضور جمیعتی كه آزادانه و بدون هیچ محدودیت در كنار همدیگر به خوشی و تفریح می پردازند ببینید و از فرهنگ بالای مردم این روستا سود بجوید و وجود بقعه متبركه باباولی كه تنها پیغمبر بجز كوروش و دانیال درایران مدفون گشته اند و حضور و پابوسی مردم روستاهای هم جوار در دهه محرم اهمیت این موضوع را ثابت كرده است كه نشان از اعتقادات مذهبی به جا مانده بعد از جنگ اعراب با ایران(فتح الفتوح) میباشد.
بعضی از مناطق زیبا ودیدنی این روستا عبارتند از: آبشار معروف به شاشار،تلابون،پالان سنگ،فیگورسر،كوه های سربه فلك كشیده و زیبای خانم چال و چراغ كوه،حاشیه رود خانه چاكرود از چال زمین(استنابون) تا آسیابرك،فضای زیارتی تفریحی بقعه باباولی ودرختان گردو و داغداغان كه قدمت تاریخی انها به چندین قرن میرسد.
روستای باباولی در قدیم تنها توقفگاه احشام و مردم وكوچ نشینان بود ازجمله آنها گالشان از مراتع و كوهستانهای این روستا برای چرای گوسفندان استفاده وشب را باخیال راحت دراین روستا اقامت میكردند به دلیل بالا بودن فرهنگ مردم این روستا هیچ گونه اثر دزدی در این روستا دیده نشده كه این امر باعث شده مردم این روستا همیشه امین وامانت دار باقی بمانند و حتی مهمان نوازی مردم این روستا تا حدی مورد زبان زد عام وخاص بود كه یكی از اجداد از متولیان بغعه متبركه باباولی كه خود نیز ازدارایی فراوان وگوسفندار بود،چاه آبی ایجاد كرده و روزانه یك لاك(ظرف) نان وپنیر تازه را به آنجا میبرد تا هیچ مسافری از این روستا گرسنه وتشنه عبور نكند و هنوز هم وجود مراتع دراین روستا، این روستا را یكی از بزرگ ترین مناطق دام پروی درییلاق تبدیل كرده است.
تاریخچه
باباولی در كنار چند رودخانه ، از طرفی چاك رود،پشه رود خانه (رود خانه ی پش)و از طرفی به ارو شكی رود خانه محاط شده است.
از اینكه مردم اصلی این روستا اولاد تقی بودند در آن شكی نیست.
این روستا دارای زمینهای كشاورزی و آبی بسیاربود و مردمانشان پر تلاش بودند و دائمااز زراعتشان مراقبت میكردند .
عموما ابزار اصلی این مردم بیل یا پاروی چوبی بود ولی از اسم اصلی این روستا چیزی بدست نیامده است اما روایت شده مهتری به این روستا سفر میكند وظاهرا تاثیر گذار بوده است واز اوضاع و احوال روستاییان جویا شد و هر كسی را مشاهده مینمود بیل یا پاروی چوبی بر دوش داشته وعازم مزرعه وعلفزار بوده است . به شخصی كه بیل به دوش داشته ندا میزند آقای با بیل كجا با این عجله، دیگران از شنیدن این حرف پس از لبخند و بگو بخند تشبیه وی را تحسین می كنند ومدتها نام آقا بابیل در این روستا رواج داشته است. بعد از این اتفاقات اسم این محل را بابیل وبعدها بابیلی نامیدند.اما این پایان كار نبود بعد از فوت بزرگی به نام ولی كه بابا ولی صدا میزدند- او از بزرگان خاندان ال تقی بود – تغیر نام دیگری برای این روستا رقم زده شد و باباولی اسم این روستا شد و تا الان در این نام باقی مانده است.
گرچه بر این اتفاق اسناد معتبری وجود ندارد اما از طریق دهان به دهان بین بزرگان باباولی و دیلمان تعریف شده است.و اینگونه می گویند كه “ولی” فردی با وقار،باهوش وخوش رفتار بوده است و بعد از این كه اسلام در دیلمان فرا گیر شد ومردم دیلمان و حومه با یافتن اجساد جنگ جویان عرب كه بعضی از آن ها را سادات نیز نامگذاری كردند و به زیارتگاه یا تكیه گاه انتخاب كردند .
باور دارند تا آن زمان قبرستانی در باباولی وجود نداشته است وتمامی مردگانش در اطراف باباولی مثل روستا های ایشكوه واسیابرك تدفین میشدند.
البته بنظر میرسد بعلت عدم برخورداری از علم كافی جهت معرفی اسلام برای ترویج آن بیشتر از خرافه گویی بهره جستند و شاید آن عصر را عصر خرافه نیز میتوان نامید و روایت است در بعضی از روستا ها بعد از یافتن اجساد اعراب كه در جنگها با ایرانیان به زمین افتادند یا دفن شدند به عنوانبقعه یا زیارتگاه به آنها توسل میشدو به همین صورت باقی ماند. ولی در مورد باباولی روایت است كه شخصی در تالشكول دارای حرفه سنگ بری بود سنگ قبر بزرگی به ابعاد ۱۵۰×۴۷×۱۲سانتیمتر ساخت و آن را به باباولی انتقال داد ودر كنار درخت داغداغان گذاشت كه روایت شده است مردی از مردان اعراب كه بسیار قوی و درشت هیكل بود در جنگ كشته شد ودر زیر درخت داغداغان دفن گردید و به نام قادر(توانمند یا قدرت مند)نامبردار گشت و آن را به نوادگان پیغمبر نسبت دادند گرچه روایت است او نیز یكی از پیامبران الهی بوده ودر این مكان دفن شده است ولی سندی جهت تایید این موضوع یافت نشده و خیلی هم قابل باور نمی باشد و شاید به موضوع خرافه گویی هم نزدیك باشد.
صرفنظر از این كه شخص مدفون شده در باباولی دارای چه مشخصه ای بوده ولی بدلیل برتری پارامترهایی كه در توصیف این محل گفته شد مورد وثوق بودن مردم باباولی برای این بقعه جایگاهی فراهم می نماید تا تمامی روستاهای همجوار را در دهه ی محرم جهت عزاداری به اینجا كشانده و در روز قتل امام حسین در آنجا عزاداری نمایند .
ضمن اینكه مراسم عزاداری با مدیریت خاص در این مكان صورت میگرفت ،بسیاری از روستاهای مجاور مردگانشان را نیز در جوار این بقعه متبركه دفن نمودند و آنجا را متبرك و خاك این منطقه را تبرك دانستند.
برخی از روستاهایی كه مردگانشان را در این روستا دفن میكردند از قبیل روستای ایشكوه،لیه چاك، لور، قشلاق، اروشكی،پلشاه،گیسل،عین شیخ،ملومه،تاریك دره،كلاچخانه،چراغكوه و غیره را میتوان نام برد .
با بازسازی بقعه باباولی از مكانی به ابعاد ۸×۸ متر مربع با سر بندی سفالی سنتی و صندوقی از چوب عود به ابعاد حدود ۱۸۰×۱۸۰ متر مربع و حصار سنگ و كاه گل به حدود ۱۵۰متر دارد.دروازه ورودی با سر دروازه ای مثلثی شكل از تخته های پهن ساخته شده بود و روی حصار را نیز پوشاندند كه به لت معروف است و دارای در های ورودی با چوبهای نقش نگارشده از چوب صندل و عود بوده است.
نقش نگاری بسیار جذاب از اینكه پس از مرگ،دوزخ و بهشتی،با اشكالی خاص به در و دیوار آن نقاشی شده بود یك زیبایی و احترام فوق العاده ای به این مكان داده بود كه زائران را به تماشای خود واداشت و به یك پناگاه ایمن تبدیل گشت و خرافه گویی های موجود نیز در آن عصر كمكی زیاد به این روستا نمود و شاید هم مسمر ثمر واقع شد.اما بعد از انقلاب گروهی كه اصالتا همدانی یا كردهای قوچان بودند از اسطلخ كوه در روستای همجوار باباولی (ایشكوه) سكنی گزیدند در بقعه باباولی جایگزین شیخهای این روستا شدند و بزرگان این روستا نیز به اكثریت جهت كسب و كار بهتر و اقتصادی تر روستا را ترك نمودند و این موضوع كمك نمود تا بقعه باباولی در تصرف و اختیار افراد حاشیه قرار گیرد و آنان نیز از زائران بسیار خوب این بقعه بودند و به علت اعتقادات شدید مدیریت این بفعه و مسجد را در اختیار گرفتند و حتی حاضر شدند شبها در آن بقعه بخوابند و از آن محافظت نمایند و پس از گذشت زمان تحریك گردیده با بهانه بازسازی،بقعه را تخریب و تمامی آثاری كه قدمت بالایی داشتند از بین بردند و متاسفانه بارها بقعه را حفاری و مورد كاوش قرار دادند و كم كم به آن مكان مقدس اشراف پیدا نموده و نسبت به اعتقادات مذهبی مردم بی تفاوت گشتند و فقط جهت معرفی خود آنجا را مدیریت نمودند و در حال حاضر فقط یك چهار دیواری كه از آجر و گچ سفید و پوشش ورق گالوانیزه به سر دارد باقی مانده و بسیاری از روساییان،دیگر مردگانشان را به این محل نمی آورند و در ایام محرم استقبال چندانی صورت نمیگیرد و لی آن زیبایی و سرسبزی، قدیمی بودن این روستا و آثار خارق العاده طبیعی چنان به ماهیت آن اعتبار بخشیده كه شما از دید و بازدید این روستا پشیمان نمی شوید و یك سفر پرخاطره ای را به ذهن خود می سپارید.